Margaret Thatcher verdiende de bijnaam "Iron Lady" vanwege haar onwil om zich te buigen over haar beleid tijdens haar periode als premier van het Verenigd Koninkrijk van 1979 tot 1990. Maar tot ver in de jaren 80 wordt ze machteloos door ziekte van Alzheimer, een degeneratieve vorm van dementie, die invloed heeft op het geheugen, denken en gedrag. De aankomende film De ijzeren dame, op 13 januari, kijkt dapper naar dit nog steeds taboe, zelden onderzochte ziekte en presenteert een zachtere, meer kwetsbare kant van de voormalige premier. In haar Golden Globe-genomineerde uitvoering als Thatcher verkent Meryl Streep de verwoestende effecten van Alzheimer met een unieke eerlijkheid en mededogen. Het resultaat is een reis door een zeer gepubliceerde geschiedenis verteld door Thatchers herinneringen terwijl ze worstelt met haar verlies van controle, zelfvertrouwen en zelfvertrouwen. Healthline ging zitten met De ijzeren dame regisseur Phyllida Lloyd - misschien het best bekend voor het regisseren van de kassa Mama Mia! - om haar connectie met de ziekte van Alzheimer te bespreken, hoe Meryl Streep in de smaak viel, en de terughoudendheid van de media om deze gevreesde cognitieve stoornis aan te pakken, die volgens de Alzheimer's Association alleen al in de VS meer dan vijf miljoen mensen treft.
De ziekte van Alzheimer is een gevoelig onderwerp in de VS Is er openlijk over gesproken in Groot-Brittannië?
Phyllida Lloyd: Iedereen die aan de film werkte, was zeer toegewijd aan het proberen een verhaal te schrijven dat dementie op het scherm aanpakte. Er is echt niet genoeg discussie over. Dit verhaal over de dementie van Margaret Thatcher werd in het publieke domein geplaatst door haar dochter Carol, die een boek schreef waarin ze het verhaal besprak waarin ze het eerste moment beseft dat haar moeders geest op de een of andere manier moeite heeft om verschillende gedachten te berekenen. En zo kwamen we erachter dat Carol Thatcher wilde dat deze film het taboe-onderwerp overstijgt.
Ontdek de oorzaken van de ziekte van Alzheimer.
Heb je een persoonlijke band met Alzheimer?
PL: Meryl Streep, Abi Morgan en ikzelf hebben ervaring met dementielijders en het was iets dat we persoonlijk wilden verkennen. De muur tussen zogenaamd 'gezond' en 'gestoord' is heel dun en we doen allemaal dingen die ons het gevoel geven: 'Goh, heb ik de volledige controle over mijn mentale toestand?' [We] wilden die kloof dichten tussen diegenen onder ons die denken dat we volledig in controle zijn en 'gezond' zijn en iemand die gek is geclassificeerd, om die mensen bij elkaar te brengen zodat ze zich meer verbonden en meer empathisch voelen naar de toestand.
Meryl Streep staat bekend om haar vermogen om te transformeren in de personages die ze speelt, en ze deed dat zeker in deze uitdagende rol.
PL: Een van de dingen over Meryl Streep is dat haar visie op een project zo veel verder gaat dan 'Wat doet mijn personage?' en 'Wanneer beginnen we?' en 'Wanneer eindigen we?' Haar interessegebied is zo enorm en haar investering in het project is zo totaal en in samenwerking. De ervaring voor ons alledrie was een persoonlijke ervaring die het idee van een biopic uitbrak, omdat we wilden dat het publiek zich ergens in dit verhaal zou herkennen. We hebben allemaal een loopbaan; we hebben allemaal een soort van thuis leven. Hoe goochel je die twee dingen en hoe ga je dan om met dat verlies van macht en faciliteiten en fitness? Hoe maak je die overgang naar die volgende fase van je leven? En in veel opzichten is het verhaal van [Margaret Thatcher] net onze verhalen, maar dan tot het uiterste uitvergroot. Het is een soort grotere versie van misschien de levens waarin we leven.
Wanneer een acteur iemand met een cognitieve stoornis uitbeeldt, is het altijd een beetje een fijne lijn tussen nauwkeurigheid en parodie. Meryl Streep heeft zo'n geweldige taak geleverd door een gevoelige, maar toch authentieke weergave af te troggelen. Heeft ze een speciale training gehad?
PL: We hadden alle drie aan het werken met vrienden of familie die lijders waren, dus er was persoonlijke ervaring om op te tekenen. Maar ik denk dat het ook was dat ze het niet als iets zag dat totaal los stond van haar eigen ervaring. Met andere woorden, verliezen waar je bent in het midden van een etentje, het plot verliezen, een beat missen en niet 'erbij zijn' is iets dat we allemaal doen. Het voelde niet als: 'Nu moet ik me gedragen als een gek persoon in een demente toestand.' Het was iets dat zo dicht bij de dagelijkse ervaring stond.
Herken de tekenen van de ziekte van Alzheimer.
Was er een dokter op de set om haar te instrueren?
PL: Ik bracht tijd door in een ziekenhuis voor patiënten met dementie en we hadden een adviseur-psychiater die een specialist in dementie was die ons hielp adviseren. Hij was niet op de set, maar hij was iemand waarmee we spraken om te proberen te begrijpen hoe de conditie werkte en wat de impact [het heeft] op gezinnen. Dat wilden we echt proberen en laten zien, hoe delicaat die onderhandelingen zijn met [verzorgers] en hoe traumatisch het voor de [conciërge] is. Net als de dochter, kan Carol niet helemaal zeker zijn of haar moeder haar straft, of ze echt voelt dat ze tekortschiet, of dat dat deel uitmaakt van haar toestand. Nogmaals, het is iets dat verder gaat dan biopic en een soort universele dynamiek wordt, een verhaal dat we ons allemaal kunnen voorstellen, zelfs als we het niet hebben meegemaakt. Het neemt de geschiedenis en gebruikt dan die geschiedenis om een veel groter verhaal te vertellen, een verhaal over macht, verlies van macht, en dan hoe we alleen overleven.
Ronald Regan leed ook aan Alzheimer. Ik weet dat zij politieke trawanten waren en dat ze zelfs met elkaar zijn vergeleken. Toen de dochter van Thatcher de details van haar moeders dementie openbaarde, Ronald Regan, Jr.noemde het "in monumentale slechte smaak en onnodig." Waarom denk je dat Alzheimer wordt gestigmatiseerd zoals het is?
PL: De geest is nog steeds een grotendeels onbekend land. Ik denk dat een van onze grootste angsten - behalve kanker en hartaandoeningen - een angst is om naar die plek te gaan waar we de controle verliezen, onze identiteit verliezen, onszelf verliezen. En het is een schrik als een doodsangst - een soort levende dood - terugkerend naar een baby in het lichaam van een volwassene. Je kunt een gesprek hebben met een vriend over hoe het voelde om borstkanker te krijgen, hoe het voelde om op die reis te gaan, etc. maar het is moeilijk om met iemand te praten [over dementie].
Was je bang dat het tonen van Margaret Thatcher met dementie een kant van haar zou onthullen die haar supporters of het Britse publiek in het algemeen niet zouden willen zien?
PL: We hebben veel gesproken over de moraliteit van het tonen van een levend persoon die zich misschien niet in deze staat van kwetsbaarheid zou kunnen verdedigen, maar omdat dit door haar dochter in het publieke domein was geplaatst, voelden we dat het besproken kon worden openlijk, en ik was er vrij zeker van dat Meryl Streep voor de waardigheid van Margaret Thatcher zou zorgen. Aangezien we empathie voor de conditie wilden creëren, maakten we haar waarschijnlijk niet tot voorwerp van spot.
Er is veel geroezemoes geweest rond de prestaties van Streep. Ze is al genomineerd voor een Golden Globe en er is zelfs Oscar-buzz.
PL: Het is duidelijk dat we allemaal voor haar roeien - en dat is een understatement! Maar iemand heeft echt tegen me gezegd: 'Hoe heb je Margaret Thatcher weten over te halen om in deze film op te treden?'
Je hebt in het verleden met Meryl Streep gewerkt Mama Mia! Toen dit project voor het eerst tot stand kwam, dacht je meteen aan haar?
PL: Ik was even stil en dacht 'Goh, hoe gaat Engeland het nieuws brengen?' Maar toen dacht ik: "Oh, ze komen er wel overheen!" Wat interessant was, was dat een paar jaar voordat aan dit project werd begonnen, er een gerucht over deze film moest zijn en dat ze het Britse publiek vroegen: 'Wie zou je graag Margaret Thatcher zien spelen?' En Meryl kwam als beste uit de bus. Dus ik weet niet dat ik dat op dat moment wist, maar er is verrassend weinig geklaagd over. Zelfs mensen die heel dicht bij Margaret Thatcher stonden, die haar heel goed kende, waren absoluut verbluft door de schittering van [Streep's] optreden.
De film vermenselijkte dementie, wat vaak wordt gezien als deze enge, onbegrepen abstracte situatie. Heb je feedback ontvangen van organisaties voor geestesziekten?
PL: Ik heb niets geschreven, maar we hebben wel een screening gedaan voor een aantal verschillende organisaties, waaronder Dementia Society in het VK. Mensen leken er erg ontroerd door, door de uitvoering en door de waarachtigheid van de afbeelding en de sympathieke manier waarop het was getekend. We kwamen weg van dat aangemoedigde gevoel dat we hopelijk een klein verschil gingen maken.
Ontdek hier de behandelingsopties.
